In minder dan twee maanden overleden vier mensen uit mijn familie- en kennissenkring. Een oud-collega, een neef, een zwager en een jeugdvriend. Vier mannen van rond de zestig jaar. Leeftijdgenoten van me. Hoewel de doodsoorzaak bij ieder verschillend was, kwam het moment van overlijden bij alle vier onverwacht. Dat maakte de schok en de schrik des te groter.
Ik merk dat hun dood me erg heeft geraakt. Van ieder afzonderlijk, maar zeker ook de optelsom in korte tijd. Hoewel ik al op jonge leeftijd met de dood ben geconfronteerd ging ik er gemakshalve van uit dat je pas veel mensen om je heen gaat verliezen als je in de 80 bent. Dat is ook wat ik van mijn oude tante hoor: ‘Iedereen om me heen gaat dood’. En hoewel ze vitaal en optimistisch is zegt zij ook elke keer als ik haar spreek: ‘Iedereen wil oud worden, maar oud zijn is niet altijd zo leuk. Ik weet dat het een cliché is, maar toch is het zo’.
Deze vier mannen hadden graag nog veel ouder willen worden. Ze hadden nog geliefden en vrienden. En tal van plannen en dromen.
Op de radio hoorde ik laatst iemand vertellen over mannen en de derde levensfase. Na je 60e verjaardag krijgen mannen minder drang om zich te bewijzen, worden ze milder, krijgen ze meer vrije tijd, gaan ze meer genieten van de goede dingen van het leven. Volgens de spreker hebben zestigers nog vele gouden jaren voor de boeg.
Je moet daarbij wel een flinke dosis geluk hebben, denk ik dan. Geen mooie, nieuwe levensfase voor deze vier mannen. Hun dood doet me des te meer beseffen waar het in het leven om draait: gezond blijven, contact houden, je hart volgen, mooie ervaringen opdoen, zeggen dat je om iemand geeft. En een beetje geluk hebben.
Ik weet dat het clichés zijn, maar toch is het zo.
Dag Luuk, fijne collega, media-man, verhalenverteller
Dag David Jan, mooie ondernemende neef, Bourgondiër, man van dromen en daden
Dag Tom, lieve zwager, kwetsbare eigenwijs, dierbare oom van onze kinderen
Dag Hielan, goede vriend van vroeger, schipper, zwerver
(afbeelding: Mind Blocks van Marlene Dumas)