Terwijl de gevolgen van de klimaatcrisis en de opwarming van onze aarde steeds manifester worden, krijgen we sluipenderwijs ook te maken met een ander soort klimaatcrisis: de verhitting van ons maatschappelijke klimaat. Er is sprake van een toenemende hitte waarin we steeds minder naar elkaar luisteren. Waarin we iemand met een andere mening wegzetten als wappie, wokie, deugneus of gekkie, zodat we die ander niet serieus hoeven te nemen. Waarin haat en hetze steeds luider doorklinken. Een hitte die steeds meer kapot maakt.

We zullen allemaal een bijdrage moeten leveren om de hitte te bestrijden en de temperatuur omlaag te krijgen. Minder op de man/vrouw spelen. Oren open zetten. Minder uitdelen. Niet alleen naar ons eigen belang kijken. Ons toetsenbord niet als mitrailleur gebruiken. Meer ventileren, ramen en deuren openzetten. Onze boosheid een paar weken op vakantie sturen.

Onderstaande regels vatten mijn gedachten en zorgen samen.

 

 

We ketenen onszelf vast aan de hekken van ons eigen gelijk

We blokkeren wegen waardoor we niet meer met anderen kunnen verkeren

We zetten onszelf onwrikbaar klem in de loopgraven van de sociale media

We beschimpen wetenschappers om een eigen draai aan de feiten te kunnen geven

We bedreigen de politici die zijn gekozen om ons te vertegenwoordigen

We vallen vandaag de mensen aan die we morgen weer nodig hebben voor onze veiligheid, onze gezondheid en ons onderwijs

We verspreiden zoveel desinformatie dat we verstrikt raken in een web van leugens

We stoppen tegenstanders in vakjes en maken daarmee een karikatuur van onszelf

We beweren luidkeels dat we in een dictatuur leven en demonstreren daarmee dat dat niet zo is

 

We, we, we…

We vergeten vaak dat ‘we’ hetzelfde is als ‘wij’

Dat ‘wij’ betekent: jij en ik, samen

Dat wij het samen moeten zien te rooien

Dat wij spelregels hebben om ons samen-leven zo fatsoenlijk mogelijk in te richten

Dat wij daarvoor een rechtstaat en een parlementaire democratie hebben ingericht

Dat wij niet altijd onze zin kunnen krijgen

Dat het vaak niet eerlijk verdeeld is

Dat het niet ideaal is, maar dat we het niet lelijker moeten maken dan het is

Dat elke bedreiging van een ambulancebroeder, een politieagent, een docent, een journalist of een politicus een aanval is op onszelf en onze manier van leven

Dat we de openbare ruimte, de publieke zaak, de gemeenschappelijkheid, moeten bewaren en bewaken

Het is immers onze samenleving