Een minister die weigert een lintje te geven aan vrijwilligers die vluchtelingen helpen. Boze burgers die met stenen en vuurwerk gemeentehuizen aanvallen omdat binnen vergaderd wordt over de mogelijke komst van een AZC. Het is een gure, grimmige tijd voor migranten en vluchtelingen. Zij worden gezien als een enorme bedreiging; als veroorzakers van allerlei problemen in de samenleving. Opgezweept door de anti-migratie retoriek van politici en media voelen mensen op straat zich geroepen om gebouwen te bekladden, lokale bestuurders te bedreigen, varkenspoten op te hangen, democratische procedures te ontregelen.

Zoveel haat, angst en wantrouwen. Je zou er moedeloos van worden. Of zelf ook boos de straat op gaan. Het helpt mij om op zulke momenten juist op zoek te gaan naar positieve gebeurtenissen, naar kleine succesverhalen, naar hoopgevende activiteiten. Dat zijn meestal zaken die niet de voorpagina halen. Ze gebeuren vooral in stilte of achter de schermen. Met mensen die niet schreeuwen of dreigen, maar gewoon iets doen voor en met andere mensen: buurtwerkers, verenigingen, werkgevers, vrijwilligers, ambtenaren, kerken en scholen.

Eén zo’n mooi initiatief vond laatst plaats in mijn wijk, vlakbij mijn huis. Oekraïners die drie jaar geleden in Zeist zijn terecht gekomen, in chaletpark Dijnselburg, hebben een kastanjeboom geplant in het Thorbeckeplantsoen. De kastanje is een symbool van Kiev, de hoofdstad van Oekraïne. Het is een cadeau voor alle Zeistenaren, uit dank voor de gastvrije wijze waarop de Oekraïners hier zijn opgevangen en geholpen.

Drie jaar geleden, toen Rusland Oekraïne binnenviel, zijn honderdduizenden Oekraïners op de vlucht geslagen. Ruim 300 van hen kwamen in Zeist terecht. Ze werden hier eerst provisorisch opgevangen. Al gauw stelde de gemeente vakantiehuisjes op park Dijnselburg beschikbaar om hen voor langere tijd te kunnen huisvesten. Daar konden ze tot rust komen, hun leven weer wat oppakken, op zoek gaan naar werk en naar scholen voor de kinderen. Inmiddels hebben de meeste volwassenen betaald werk gevonden en weten de kinderen de weg naar school en sportclub goed te vinden.

Dat is in de eerste plaats allemaal gelukt door de enorme inzet van de Oekraïners zelf. Maar zeker ook dankzij de grote steun en de vele inspanningen van o.a. vrijwilligers, de gemeente, ondernemers en scholen. Oekraïners voelen zich hier welkom en kunnen hier een menswaardig leven leiden.

Maar ondanks al die positieve ontwikkelingen blijven er grote zorgen. Over familieleden in Oekraïne, over de vraag of er ooit een rechtvaardige vrede zal komen, over de toekomst (in Nederland blijven of ooit teruggaan naar Oekraïne). Veel blijft onzeker. In ieder geval kunnen de Oekraïners tot eind 2026 op Dijnselburg blijven wonen.

Ik ben blij met de mooie kastanjeboom in onze wijk. Het is een lichtpuntje in deze gure tijd; een blijvend en hoopgevend symbool. Zo kunnen mensen ook met elkaar omgaan: respectvol en warm.

 

Voor een video-verslag, zie : https://youtu.be/aUrzTMA2OYo