Op 10 juni begint het EK en Nederland doet niet mee. “WE zijn er niet bij”, zou Mart Smeets zeggen.

 

 

Dat betekent dat je als voetballiefhebber dit toernooi op een andere manier beleeft. De extra lading ontbreekt. Als Nederland meedoet hoop je toch, vaak tegen beter weten in, dat Oranje verder komt in het toernooi en op z’n minst de eerste groepsfase overleeft. Op de twee laatste WK’s deed Nederland tot ieders verrassing tot het laatste moment mee door op een 2^e (2010) en een 3^e plaats (2014) te eindigen. Maar op het laatste EK in Polen en Oekraïne (2012) ging het hopeloos mis. Oranje ging vier jaar geleden roemloos ten onder in de eerste ronde. Achteraf gezien opmerkelijk om je te realiseren dat dat gebeurde in een regio waar twee jaar later een burgeroorlog woedde en de MH17 uit de lucht werd geschoten.

Maar goed, WE doen niet mee en we zullen het dus zonder Oranje-koorts en de bijbehorende hoop & vrees moeten doen. Dat levert ook voordelen op: geen eindeloze voorbeschouwingen en nabesprekingen op TV, geen wuppies en andere oranje-troep bij de supermarkt, geen straten die helemaal oranje zijn gemaakt. We kunnen nu onbevangen en onbevooroordeeld naar het spelletje zelf gaan kijken en die landen steunen die het goed doen. Ik hoor veel mensen in mijn omgeving zeggen dat ze nu voor België zijn. Dat vind ik prima, maar ik bewaar mijn sympathie nog even voor dat land dat me weet te verrassen.

Een ander voordeel van de afwezigheid van Nederland is dat je met andere ogen naar de huidige EK-deelnemers gaat kijken. Vandaag stonden alle selecties in de krant. Letterlijk de namen en rugnummers, maar ook het aantal interlands, het aantal gemaakte doelpunten en de club waar men speelt. Een korte studie van dit overzicht levert een paar interessante bevindingen op. Van sommige landenteams spelen bijna alle spelers in het buitenland. De meeste Oostenrijkers spelen bijvoorbeeld in Duitsland en van de 23 Ieren spelen er 22 in Engeland. Dit geldt in iets mindere mate ook voor de Noord-Ieren en de mannen uit Wales. Ook de Belgen en de Albanezen spelen bijna allemaal in buitenlandse competities. Alle Engelse spelers spelen daarentegen bij Engelse clubs en ook de Turken, de Russen, de Oekraïners en de Italianen zijn in hoge mate  honkvast. Grote landen met grote competities trekken dus veel spelers van kleinere, omringende landen aan.

Een andere opvallende verschijning is de multiculturalisering van de landenteams. Afgaande op de namen van de spelers zie je in een groot aantal selecties een keur aan verschillende culturen en ‘afkomsten’. Vooral landen als Duitsland, Engeland, Zwitserland, België en Frankrijk laten dit zien: rijkere, West-Europese landen, vaak ook met een koloniaal verleden. In die zin vormt het Europese voetbal een goede afspiegeling van de verandering die ons continent de afgelopen decennia heeft doorgemaakt. De volkssport voetbal refelcteert het hedendaagse, stedelijke straatbeeld.

Ten slotte, om toch nog een Hollands tintje te ontwaren, valt het op dat sommige spelers een achternaam hebben die we ook in het Nederlandse woordenboek aantreffen. Als je al die namen samenvoegt kun je een elftal samenstellen dat een soort Oranje schaduw-team  vormt. Als je niet weet voor wie je moet juichen, kun je altijd nog deze spelers aanmoedigen.  Hieronder de opstelling op basis van de betekenis van de achternamen.

Doelman: Berg (Zweden); bijna niet te passeren

Vleugelverdedigers: Rat (Roemenië) en Rog (Kroatië); meedogenloze mandekkers

Centrale verdedigers: Hart (Engeland) en Allen (Wales); samen het blok achterin

Middenveld: Long (Ierland); de loper/ Klein (Oostenrijk); behendige dribbelaar/ Insigne -de aanvoerder- (Italië)

Linksvoor: Lustig (Zweden); kwistig met mooie passes

Rechtsvoor: Lila (Albanië); kleurrijke speler

Spits: Lang (Zwitserland); alle hoge ballen op hem

Op de bank: Mor (Turkije); wil spelen! en Mak (Slowakije); is al blij dat hij bij de selectie zit.

 

Veel plezier bij het EK!

And may the best team win!